اختلال استرس پس از سانحه چیست؟

اختلال استرس پس از سانحه

اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) یک اختلال روانی است که ممکن است در افرادی رخ دهد که یک رویداد آسیب زا مانند یک بلای طبیعی، یک حادثه جدی، یک اقدام تروریستی، جنگ-مبارزه، یا تجاوز جنسی را تجربه کرده یا شاهد آن بوده‌اند یا به مرگ تهدید شده‌اند.

شاید بخواهید مطالعه کنید: اختلال شخصیت ضد اجتماعی

تاریخچه اختلال استرس پس از سانحه

اختلال استرس پس از سانحه در گذشته با نام های زیادی مانند “شوک شلیک” در سال های جنگ جهانی اول و “خستگی رزمی” پس از جنگ جهانی دوم شناخته شده است، اما اختلال استرس پس از سانحه فقط برای کهنه سربازان جنگ اتفاق نمی افتد.

اختلال استرس پس از سانحه می تواند در همه افراد، از هر قومیت، ملیت یا فرهنگی و در هر سنی رخ دهد. PTSD هر ساله تقریباً 3.5 درصد از بزرگسالان ایالات متحده را تحت تأثیر قرار می دهد و تخمین زده می شود که از هر 11 نفر یک نفر در طول زندگی خود به PTSD مبتلا می شود.

زنان دو برابر مردان در معرض ابتلا به اختلال استرس پس از سانحه هستند. سه گروه قومی – لاتین تبارهای ایالات متحده، آمریکایی های آفریقایی تبار، و سرخپوستان آمریکایی – به طور نامتناسبی تحت تأثیر قرار می گیرند و نسبت به سفیدپوستان غیر لاتین دارای میزان بیشتری از PTSD هستند.

علائم و تشخیص

افراد مبتلا به اختلال استرس پس از سانحه افکار و احساسات شدید و آزاردهنده مرتبط با تجربه خود دارند که مدت ها پس از پایان رویداد آسیب زا باقی می ماند. آنها ممکن است این رویداد را از طریق فلاش بک یا کابوس دوباره زنده کنند.

آنها ممکن است احساس غم، ترس یا عصبانیت کنند. و ممکن است احساس جدایی یا بیگانگی از افراد دیگر کنند. افراد مبتلا به PTSD ممکن است از موقعیت ها یا افرادی که رویداد آسیب زا را به آنها یادآوری می کند اجتناب کنند و ممکن است واکنش های منفی شدیدی نسبت به چیزی معمولی مانند صدای بلند یا لمس تصادفی داشته باشند.

تشخیص PTSD مستلزم قرار گرفتن در معرض یک رویداد تروماتیک ناراحت کننده است. با این حال، قرار گرفتن در معرض می‌تواند غیرمستقیم باشد تا دست اول.

به عنوان مثال، PTSD می تواند در یادگیری فردی در مورد مرگ خشونت آمیز یک خانواده یا دوست نزدیک رخ دهد. همچنین می تواند در نتیجه قرار گرفتن مکرر در معرض جزئیات وحشتناک تروما مانند افسران پلیس در معرض جزئیات موارد کودک آزاری رخ دهد.

علائم PTSD به چهار دسته تقسیم می شوند. علائم خاص می تواند از نظر شدت متفاوت باشد.

نفوذ

افکار مزاحم مانند خاطرات تکراری و غیرارادی. رویاهای ناراحت کننده؛ یا فلاش بک از رویداد آسیب زا. فلاش بک ها ممکن است به قدری واضح باشند که افراد احساس کنند تجربه آسیب زا را دوباره زندگی می کنند یا آن را جلوی چشمان خود می بینند.

اجتناب

اجتناب از یادآوری رویداد آسیب زا ممکن است شامل اجتناب از افراد، مکان‌ها، فعالیت‌ها، اشیاء و موقعیت‌هایی باشد که ممکن است باعث ایجاد خاطرات ناراحت‌کننده شود.

افراد ممکن است سعی کنند از یادآوری یا فکر کردن در مورد رویداد آسیب زا اجتناب کنند. آنها ممکن است در مورد آنچه اتفاق افتاده یا احساسشان نسبت به آن صحبت کنند مقاومت کنند.

تغییرات در شناخت و خلق و خو

ناتوانی در به خاطر سپردن جنبه های مهم رویداد آسیب زا، افکار و احساسات منفی که منجر به باورهای مستمر و تحریف شده در مورد خود یا دیگران می شود (مثلاً «من بد هستم»، «به هیچ کس نمی توان اعتماد کرد»).

افکار تحریف شده در مورد علت یا پیامدهای رویداد که منجر به سرزنش نادرست خود یا دیگران می شود. ترس مداوم، وحشت، خشم، گناه یا شرم؛ علاقه بسیار کمتر به فعالیت هایی که قبلاً از آنها لذت می بردید. احساس جدایی یا بیگانگی از دیگران؛ یا ناتوانی در تجربه احساسات مثبت (خلاء شادی یا رضایت).

تغییرات در برانگیختگی و واکنش

برانگیختگی و علائم واکنشی ممکن است شامل تحریک پذیری و طغیان خشم باشد. رفتار بی پروا یا به شیوه ای خود ویرانگر؛ مراقب بودن بیش از حد از محیط اطراف به روشی مشکوک. به راحتی مبهوت شدن؛ یا داشتن مشکل در تمرکز یا خواب.

بسیاری از افرادی که در معرض یک رویداد آسیب زا قرار می گیرند، علائمی مشابه آنچه در بالا توضیح داده شد، در روزهای پس از آن رویداد تجربه می کنند.

با این حال، برای اینکه یک فرد مبتلا به PTSD تشخیص داده شود، علائم باید بیش از یک ماه طول بکشد و باید باعث ناراحتی یا مشکلات قابل توجهی در عملکرد روزانه فرد شود.

بسیاری از افراد در عرض سه ماه پس از ضربه دچار علائم می شوند، اما علائم ممکن است دیرتر ظاهر شوند و اغلب برای ماه ها و گاهی سال ها باقی می مانند. PTSD اغلب با سایر شرایط مرتبط مانند افسردگی، مصرف مواد، مشکلات حافظه و سایر مشکلات سلامت جسمی و روانی رخ می دهد.

اختلال استرس حاد

اختلال استرس حاد در واکنش به یک رویداد آسیب زا رخ می دهد، درست مانند PTSD، و علائم مشابه است. با این حال، علائم بین سه روز تا یک ماه پس از رویداد رخ می دهد.

افراد مبتلا به اختلال استرس حاد ممکن است تروما را دوباره تجربه کنند، فلاش بک یا کابوس ببینند و ممکن است احساس بی حسی یا جدا شدن از خود کنند. این علائم باعث ناراحتی و مشکلات عمده در زندگی روزمره آنها می شود. حدود نیمی از افراد مبتلا به اختلال استرس حاد به PTSD مبتلا می شوند.

تخمین زده می شود که 13 تا 21 درصد از بازماندگان تصادفات رانندگی به اختلال استرس حاد مبتلا می شوند و بین 20 تا 50 درصد از بازماندگان حمله، تجاوز جنسی یا تیراندازی دسته جمعی به آن مبتلا می شوند.

روان درمانی، از جمله درمان شناختی رفتاری می تواند به کنترل علائم و جلوگیری از بدتر شدن آنها و تبدیل آنها به PTSD کمک کند. داروها مانند داروهای ضد افسردگی SSRI می توانند به کاهش علائم کمک کنند.

اختلال سازگاری

اختلال سازگاری در پاسخ به یک رویداد (یا رویدادهای) استرس زا در زندگی رخ می دهد. علائم عاطفی یا رفتاری که فرد در پاسخ به عامل استرس زا تجربه می کند، عموماً شدیدتر یا شدیدتر از آن چیزی است که به طور منطقی برای نوع رویداد رخ داده انتظار می رود.

علائم اختلال سازگاری

علائم می تواند شامل احساس تنش، غمگینی یا ناامیدی باشد. کناره گیری از افراد دیگر؛ رفتار سرکش یا نشان دادن رفتار تکانشی؛ یا تظاهرات فیزیکی مانند لرزش، تپش قلب و سردرد.

علائم باعث ناراحتی یا مشکلات قابل توجهی در عملکرد در بخش های مهم زندگی فرد می شود، به عنوان مثال، در محل کار، مدرسه یا در تعاملات اجتماعی.

علائم اختلالات سازگاری در عرض سه ماه پس از یک رویداد استرس زا شروع می شود و بیش از شش ماه پس از پایان عامل استرس زا یا پیامدهای آن ادامه نمی یابد.

عامل استرس زا

عامل استرس زا ممکن است یک رویداد واحد باشد (مانند جدایی عاشقانه)، یا ممکن است بیش از یک رویداد با اثر تجمعی وجود داشته باشد.

عوامل استرس زا ممکن است عود کننده یا مداوم باشند (مانند یک بیماری دردناک مداوم با افزایش ناتوانی). عوامل استرس زا ممکن است بر یک فرد منفرد، کل خانواده، یا یک گروه یا جامعه بزرگتر (مثلاً در مورد یک بلایای طبیعی) تأثیر بگذارند.

تخمین زده می شود که 5 تا 20 درصد از افرادی که تحت درمان سرپایی سلامت روان هستند، تشخیص اصلی اختلال سازگاری دارند.

یک مطالعه اخیر توسط روانشناس ها نشان داد که بیش از 15 درصد از بزرگسالان مبتلا به سرطان دارای اختلال سازگاری هستند. معمولاً با روان درمانی درمان می شود.

اختلال درگیری اجتماعی مهار نشده

اختلال درگیری اجتماعی مهار نشده در کودکانی رخ می دهد که قبل از 2 سالگی غفلت یا محرومیت شدید اجتماعی را تجربه کرده اند.

مشابه اختلال دلبستگی واکنشی، زمانی که کودکان نیازهای عاطفی اولیه برای راحتی، تحریک و محبت را نداشته باشند، یا تغییرات مکرر در مراقبین، ممکن است رخ دهد. (مانند تغییرات مکرر مراقبت از خانواده) از ایجاد دلبستگی پایدار در آنها جلوگیری می کند.

اختلال درگیری اجتماعی مهار نشده شامل رفتار بیش از حد آشنا یا فرهنگی نامناسب کودک با بزرگسالان ناآشنا می شود. به عنوان مثال، کودک ممکن است مایل باشد با یک فرد بزرگسال ناآشنا با کمترین تردید یا بدون تردید همراه شود.

این رفتارها باعث ایجاد مشکلاتی در توانایی کودک در ارتباط با بزرگسالان و همسالان می شود. انتقال کودک به یک محیط مراقبتی معمولی علائم را بهبود می بخشد.

با این حال، حتی پس از قرار گرفتن در یک محیط مثبت، برخی از کودکان همچنان علائم را در دوران نوجوانی دارند. تأخیر رشد، به ویژه تأخیرهای شناختی و زبانی، ممکن است همراه با این اختلال رخ دهد.

شیوع اختلال درگیری اجتماعی مهارشده ناشناخته است، اما تصور می شود که نادر باشد. بیشتر کودکانی که به شدت نادیده گرفته شده اند، به این اختلال مبتلا نمی شوند. درمان شامل همکاری کودک و خانواده با یک درمانگر برای تقویت رابطه خود است.

اختلال دلبستگی واکنشی

اختلال دلبستگی واکنشی در کودکانی رخ می دهد که در سال های اول زندگی خود غفلت یا محرومیت شدید اجتماعی را تجربه کرده اند.

این می تواند زمانی رخ دهد که کودکان نیازهای عاطفی اولیه برای راحتی، تحریک و محبت را نداشته باشند، یا زمانی که تغییرات مکرر در مراقبین (مانند تغییرات مکرر مراقبت از خانواده) مانع از ایجاد دلبستگی پایدار در آنها شود.

کودکان مبتلا به اختلال دلبستگی واکنشی از نظر عاطفی از مراقبان بزرگسال خود دور می شوند. آنها به ندرت برای راحتی، حمایت یا محافظت به مراقبان مراجعه می کنند یا در مواقعی که مضطرب هستند به آرامش پاسخ نمی دهند.

در طول تعاملات معمول با مراقبین، آنها احساسات مثبت کمی از خود نشان می دهند و ممکن است ترس یا اندوه غیر قابل توضیحی را نشان دهند. مشکلات قبل از 5 سالگی ظاهر می شوند. تأخیرهای رشد، به ویژه تأخیرهای شناختی و زبانی، اغلب همراه با این اختلال رخ می دهد.

اختلال دلبستگی واکنشی، حتی در کودکانی که به شدت نادیده گرفته شده اند، غیر معمول است. درمان شامل همکاری کودک و خانواده با یک درمانگر برای تقویت رابطه خود است.

تحریریه مرکز روانشناسی خانه شیرین